MÜJDE IŞIL – ’80 kuşağından Scott Beck ve Bryan Woods senaryosunu yazdıkları, 2018 tarihli “A Quiet Place/Sessiz Bir Yer” ile oldukça dikkat çekmişti. Her ne kadar direktör ve başroldeki John Krasinski’nin ismi daha Fazla zikredilse de sinemanın muvaffakiyetinde ikilinin sade ve etkileyici kaleminin hissesi büyüktü. “65” işte bu ikilinin hem yazdığı hem de yönettiği bir imal.
Film bizi 65 milyon Yıl evvelki dünyaya götürüyor. Gezegenimize dinozorlar hâkim… Somaris isimli gezegende yaşayan pilot Mills, hasta kızının tedavisi için fiyatı yüksek fakat mühleti uzun bir seyahate çıkıyor. Lakin yolda Uzay gemisi göktaşı yağmuruna yakalanıyor, arızalanıp dünyaya düşüyor. Mills, bu kazadan sağ kurtulan Koa isimli Ufak kız ile Birlikte hayatta kalmaya çalışıyor.
Taklit ilim kurgu
“Sessiz Bir Yer” sade bir fikirden etkileyici bir tansiyon öğesi çıkaran, tezsiz lakin kaç Aka yapımdan daha kuvvetli bir üretimdi. Scott Beck ve Bryan Woods bu sefer yazıp yönettikleri “65”te de güya misal sularda geziyormuş üzere yapıyor. Yeniden bir aile (bu sefer kan bağı olmadan) üzerinden Yeniden bir dayanışma macerası ve Yine yer yer sessizliğin gerektiği bir ortam Mevcut karşımızda. lakin Özgün bir öyküsü olmayan, buram buram taklit kokan bir sinema yansıyor perdeye. Esinlenme bile denemeyecek, muhakkak sinemalardan kesip kesip bir ortaya getirilmiş bir sinema bu. “Star Wars”, “The Revenant” vs. lakin asıl “Jurassic Park” Temel alınmış. Spielberg’ün sinemada teknolojinin tesirini değiştirdiği sinemasındaki dinozor sahneleri neredeyse birebir kullanılmış. Finali de Scorsese’den alınma…
Kapalı alandaki birkaç sahne dışında gerilmeye pek fırsat vermiyor sinema. Her şey evvelden aşikâr. Mantık sonlarını da zorluyor. Bırakıp kaçılan teçhizatın ve çantanın sonraki sahnede birdenbire ortaya çıktığı sinema, açıklarını klişeleri kullanarak kapatmaya çalışıyor. Koa farklı bir Lisan konuşurken Somaris (bu İsim de Solaris’ten geliyor muhtemelen) gezegeninden Mills ve ailesinin şakır şakır İngilizce konuşması, “İngilizce uzaydan geldi” formunda bir çıkarıma bağlanıyor aşikâr ki.
Adam Driver’ın performansına gelince… Sineması izlenir kılan, onun varlığı. Bilhassa hayranları için bu tesir daha da Çok olacaktır. meşhur oyuncusu da olmasa sinemanın katlanılabilirlik seviyesi daha da düşerdi. bütün bunları kafaya takmadan, Kafi ki ilim kurgu macerası olsun, diyenlerdenseniz perdede süratle akan 90 dakika sizi bekliyor.
Sessizliğin acısı
İrlanda ismine bir birincisi gerçekleştirerek Oscar’da En Güzel Memleketler arası Sinema kategorisinin beşli final listesine kalan “The Quiet Girl/Sessiz Kız”, Colm Bairéad’in birinci sinema sineması. Claire Keegan’ın 2010’da yayımlanmış “Foster” isimli kısa romanına dayanıyor. ‘80’lerin başında geçen öyküde Ufak Cait ile tanışıyoruz. İlgisiz ve Fakir ailesi yeni bebeklerini beklerken onu, annesinin kuzeninin meskenine gönderiyor. Cait, geçmişlerinde Aka bir trajedi olan bu karı kocanın yanında farklı bir dünya keşfediyor. “Sessiz Kız” sessizliğin konuşmaktan daha Fazla şey anlattığı, şiddet göstermeden yaraların derinliğini belirginleştiren bir sinema. Cait’in içine kapanıklığını ve ailesinden İlgi görmemesini ajite etmeden, kimi bakışlarla kimi de rüzgârda dağılan saçlarla içimize işletiyor. Orta İhtiyar karı kocanın onunla kurduğu irtibatın adım adım gelişmesini kimi Ufak bir bisküvi simgeliyor. Fakat bir sahnede direktör, duygusal sömürüye Fazla yaklaşıyor; anne akım klişesine kapılıp Müstakil anlatıdan kopuyor. fakat bunu da pek etkileyici finaliyle telafi ediyor. Birinci sinema sinemasında Catherine Clinch Fazla lakin Fazla başarılı.
Yorum Yok