Efnan Atmaca- Elif Demirel, “Geceden Beri” isimli romanıyla Everest Birinci Roman Ödülü’nü kazandı. Gece isimli bir bayanı merkeze alarak hem onun hem de ona danışan insanların öykülerini anlatıyor kitabında. Beşerler kendi kederlerini, çaresizliklerini güzelleştirsin diye Gece’ye başvuruyor ancak onun da yüreği yaralı. Ve aslında herkesin devası kendi elinde. Masal ile postmoderni, akli ile batılı bir ortaya getirip beşere dair ne varsa harmanlıyor. Lafı uzatmadan Demirel’e veriyorum kelamı.
*Gece ayna vazifesi görüyor. Hem kendine hem de insanlara kendilerini, çağın deliliklerini, absürtlüklerini gösteriyor. Aynaya bakmak güzel gelmiyor kimseye. Sevmiyor muyuz yüzleşmeyi?
Gece bir ayna misyonu görüyor mu, bilmiyorum. lakin konuklarının ondan bir şeyler beklediklerini biliyorum. Bence Gece dürüst bir kocakarı. Konutuna gelen kim olursa olsun ne düşünüyorsa, ne hissediyorsa yüzlerine Aleni açık söylüyor. Şifacılık -ya da mahalleli Gece için Öbür ne sıfatlar uyduruyorsa- Gece’nin savlı olduğu bir mevzu değil. Çünkü Gece roman boyunca bir kere dahi insanlara “Gelin, sizi güzelleştireceğim, sıkıntılarınıza derman olacağım” üzere bir davette bulunmuyor. Yalnız yaşayan, yaşlı, kocasız, çocuksuz, konuttan çıkmayan, Biricik bir akrabası dahi olmayan gizemli bir bayan olduğu için herkes ona şifacı bir kocakarı rolünü biçiyor. Bence bu, insanların inanacakları bir şey yaratma gereksiniminden doğuyor. Demek istediğim, o bahsettiğiniz ayna herkesin konutunda, elini uzattı mı tutabileceği kadar yakınında var aslında. fakat kimi en yakınımızdakilere uzanmak o denli Aka bir yürek gerektiriyor ki biraz daha az yanalım, hasarımız biraz daha az olsun diye o aynayı bize oburu tutsun istiyoruz tahminen de. Ortaya üçüncü bir el girince daha inançta hissediyor da olabiliriz doğal. Gece’nin konukları da aynayı onlara Gece tutsun, merhemi yaralarına Gece sürsün istiyorlar, diğerleriyle yanmak yalnız yanmaktan Fazla daha uygundur, diye düşünüyorlar ancak Gece’nin taşıdığı kadim lanetten bihaberler. Bu yüzden Gece kimseye âlâ gelmiyor. Tersine herkes, ondan evvelki ömrünü mumla arar hâle geliyor.
Yüzleşme konusuna gelince, bence cemiyet olarak da birey olarak da yüzleşmeyi sevmiyor ve yüzleşmekten kaçıyoruz. Bunun temel sebebi, mümkün bir yüzleşmenin bizi en derinlere indirecek olması, orada kendimizle karşılaşmaktan korkmamız. İnsan, sandığı kadar yeterli ve saf değildir zira. Kendini kandırarak yaşamak da hem daha kolay hem daha zahmetsizdir.
*Romanda tam bir harman yapıyorsunuz: Masal ile postmoderni, geçmiş ile geleceği, batıl inanç ile aklı hem bir ortaya getiriyor hem de çatıştırıyorsunuz. İstikrar mi aradığınız? O dengeyi bulduğumuzda oturacak mı Tüm taşlar yerine?
Romanı yazmaya başlamadan Evvel bir harita çıkarttım. Gece’yle görüşecek karakterler, o karakterlerin kederleri, isimleri, cisimleri, kısımların isimleri her şey evvelce çıkardığım haritada belirliydi ve sonuna dek de o haritaya sadık kalarak ilerledim. Gece’nin geçmişini bilmeden bugününde ilerlememiz mantıksız olurdu, o sebepten bir köydeki hayata bir de o gecekondu mahallesindeki hayata yer vererek ilerledim. Köydeki hayatı anlatırken Özellikle klasik ve masal tadında bir üslup kullanmak istedim. Alışılmış romanın bütününün o tatta ilerlemesini istemiyordum. Bu sebepten Gece’nin konuklarını anlatacağım kısımları biraz farklı kurguladım. Aslında o kısımları yazarken hedefim kendi yazınımı olabildiğince zorlamaktı. Evet, roman için bir istikrar arıyordum ve aradığım o dengeyi bulduğumu da söyleyebilirim sanırım. çok sesli, katmanlı ve ağır bir yapısı Mevcut romanın. Okuru daima dinamik ve zinde tutmaktı Gaye tahminen de, bilemiyorum. Ferda üzere Deleuze çeviren örgütlü bir bayan da, kocasının yolunu gözleyen Hanife de, yarasının kabuklarını yiyen Visal de, Öbür vücutlarda konaklayan din kültürü öğretmeni Garam da, hayatındaki bayanı sevdiği ve ona değer verdiği hâlde ortalarındaki ilgiye bir İsim koymaktan ödü kopan erkek de, cenaze elbiseleri biriktiren müellif bayan da Gece’nin kapısına gitsin istedim. Zira çaresizlik bizi eşitler. Gece bizim mahallemizde yaşayan bir kocakarı olsaydı kapısını çalmaz mıydık? Gece benim komşum olsaydı kapısını çalacağımdan kesinkes kuşkum yok açıkçası.
*Bugünün kederlerini çözmek için taa eskilere götürüyorsunuz okuru aslında. Size nazaran geçmişin şifrelerini çözersek bugünü az da olsa kurtarabilir ancak geleceğe umutla bakabilir miyiz?
Geçmişin şifrelerini çözersek bugüne umutla bakabilir miyiz, bilmiyorum. Lakin bu şifreleri çözme probleminin bizi biraz bile olsa rahatlatacağından kuşkum yok. Birtakım durumların nedenini, özünü, kökenini bilirsek o durumları başımızda bir yerlere daha rahat oturtabiliriz güya. sonuç prestijiyle romanın sonlarına hakikat Gece’nin neden kimseye güzel gelmediğini anlamaya başlıyoruz. Onun da bir nevi kurban sayılabileceğini görüyoruz. Gece’nin geçmişini bilmek romanı daha manalı bir hâle getiriyor ve tahminen ona kızmamıza da mahzur oluyor.
‘Yazdıklarımın bir bahar akşamı üzere cildi okşayabilmesini diliyorum’
*lk romanınızla Ödül almak size ne hissettiriyor?
“Geceden Beri” benim ikinci kitabım ancak birinci romanım. Birinci kitabım “Hazin” 2021 yılında yayımlandı ve Hikaye tipindeydi. “Geceden Beri”, bir birinci roman olduğu ve Ödül aldığı için yeri Fazla öbür. Tuhaf bir haz, tatmin ve Sevinç hissettirdiğini söyleyebilirim.
*Edebiyat seyahatinizde ki Fazla uzun olmasını dilerim, neler Hayal ediyorsunuz?
Güzel bir seyahat istiyorum elbette, yazmaya devam etmek istiyorum bir defa. Bu Yazı dileği benden hiç gitmesin istiyorum, hazırladığım her evrakta daha uygununu yapabilmeyi istiyorum. E bir de yazdıklarının yayımlanmasını isteyen her insan üzere iz bırakmak istiyorum. Tanımadığım, muhtemelen hiç tanışmayacağım biri, hiç bilmediğim, gidip
görmediğim bir kentte Gece’den bir Tümce hatırlasın mesela, beni ansın ve biz konuşma gereği dahi duymadan bir bağ kuralım istiyorum. Bu türlü ani sarışalım istiyorum. Yazdıklarımın bir bahar akşamı üzere cildi okşayabilmesini diliyorum.
Yorum Yok