Melisa Vardal – Her çocuğun kendini, hislerini, kaygılarını keşfettiği bir kitap vardır, Bazen geç Bazen erken Menfaat bu yolculuğa… Okunan her kitap hafızamızda bir yerlerde iz bırakır ancak kimileri hayatımızda derin sorgulamalara, hislere yer açar. Bizler de 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nda müelliflerin çocukluklarının peşine düştük ve sorduk: “Çocukken en Fazla neyi okumaktan keyif alırdınız?” “Denizler Altında 20 Bin Fersah”tan “Küçük Prens”e, “Monte Kristo Kontu”ndan “Pal Sokağı Çocukları”na kadar aldığımız karşılıklarda onları okumaya hatta müellif olmaya iten hikayelerine rastladık…
Gül İrepoğlu: “Gizli Bahçe”nin sırrı
Frances Hodgson Burnett’in “Gizli Bahçe”si…. Düş gücünü Fazla çalıştıran bir romandı bu ve ben onu tekraren okudum. Romanın kahramanı olan çocukla özdeşleştim. Hâlbuki bana hiç benzemeyen bir çocuktu fakat ona Karşın onunla özdeşleşebildim, tahminen romanın başarısı buradaydı. Önümde sahne sahne açılırdı bu roman ve ben onu kaç kere okuduğumu bilmiyorum bile.
Gülten Dayıoğlu: Tanıştığım birinci muharrir Kemalettin Tuğcu
İlkokul üçüncü sınıfa kadar yalnızca derme çatma Okul kitaplığımızdaki birkaç kitapla tanıştım. Arkadaşlarımla ortamızda Nakit toplayıp aldığımız mecmuaları okurken Kemalettin Tuğcu kalemiyle tanıştım ve severek okudum. Tanıdığım birinci muharrir o idi. Daha sonra okulumuza müfettiş olarak gelen Reşat Nuri Güntekin ile tanıştım. Öğretmenim taşralı lakin doğuştan yetenekli bir çocuk olduğumu söylediğinde Reşat Nuri Beyefendi gülümseyerek Okul kütüphanesinin anahtarını bana vermelerini söyledi.” Orayı hem temizlesin hem de nizamlı kitap okusun” dedi. Üç Yıl boyunca bu imkandan ziyadesiyle yararlandım.
Defne Suman: “Sevimli İkizler”e kendimi yakın hissetmiştim
Erich Kastner’in “Sevimli İkizler”i benim baştan sona Biricik başıma okuyup bitirdiğim birinci fotoğrafsız kitaptı. Biricik yumurta ikizi olan Lisa ile Lotti, dokuz yaşına kadar birbirlerini tanımadan yaşarlar. Tesadüf bu ya ikisi de tıpkı izci kampına gönderilirler. İkiz olduklarını kavrayan kızlar kamp bitiminde yer değiştirirler. Olaylar gelişir. Bu kitabı okurken bir yerlerde benim de bir ikizim olabileceği hayaline kapılmıştım. Lisa ile Lotti’nin annesiyle babası ayrılmıştı. Bunu da sevmiştim. Benimkiler de başkaydı. Kendimi onlara yakın hissetmiştim. Karakterlerin şimdi öğrenmediği gerçekleri onlardan Evvel bilmenin verdiği edebî hazla birinci tanışmamdı.
Oya Baydar: Aklıma birinci “Küçük Prens” gelir
Sadece çocukken değil, bugün de Biricik bir kitap öner dendiğinde aklıma birinci gelen Saint-Exupery’nin “Küçük Prens”idir. “Küçük Prens”le birinci 12 yaşında tanışmıştım. Fransızcasını da Türkçesini de ezbere bilirim. Ufak geyik “Bambi”, çocukluğumun unutulmaz kitaplarındandır. Kitaba tekrar tekrar başlar, bitmesin diye nihayet birkaç sayfasını okumadan bırakırdım. Bir de “Pal Sokağı Çocukları” ve daha sonraları “Şeker Portakalı” unutulmazlarım ortasındadır.
Canan Tan: “Pollyanna”nın yeri ayrı
Ben Biricik çocuk olduğum için geceli gündüzlü devamlı kitap okurdum, ondan sonra da yazmaya başladım. “Pollyanna”yı Fazla sevmiştim bir vakitler. Şiir okumayı da Fazla seviyordum. Biricik çocuk olduğum için de değerliydi “Pollyanna” benim için. Konuta devamlı kitap alınırdı lakin onun yeri başkaydı bende.
Mine Söğüt: Samed Behrengi bana dünyayı öğretti
Ben yalnızca okumayı ve yazmayı değil birebir vakitte özgürlük, vicdan, eşitlik üzere Temel kavramların ne manaya geldiğini de Samed Behrengi’nin kitaplarıyla Fazla erken yaşlarda öğrendim. Çocuklar için mükemmel masallar yazan bir muharririn iktidara muhalif olduğu için öldürülebileceğini de Yeniden çocukken onun kitaplarının içindeki müellif biyografisinden öğrendim. Behrengi bana hem yazdıklarıyla hem de hayatı ve vefatıyla dünyayı ve insan olmayı sansürsüzce öğretti. Onun masal kahramanlarının tertibe olan itirazını ve bu tertibi değiştirmek için Gerekli gücü bu itirazdan almalarını küçükken de Fazla severdim, hâlâ da severim.
Süreyyya Cihan: Kemalettin Tuğcu’yu severek okurdum, artık bu bir espri konusu herhâlde
En sevdiğim kitap Evvel “Lak Lak”. Zira okuduğumu ve sevdiğimi hatırladığım birinci kitap. Ciltli, küçük. lakin Fazla çok daha az kitap seçeneği vardı bugüne nazaran kuşkusuz ve de ebeveynler de daha az Sorun ediyordu bunu. 1972’li bir çocuktan bahsediyoruz. Ortaokulda temel okumaya başladım ve onlar da çocuk kitabı değildi. Kemalettin Tuğcu da Fazla severek okurdum. Artık bu fakat bir espri konusu herhâlde…
Nermin Yıldırım Türk: Ökkeş’ten Nemeçek’e, yaşasın dünyanın bütün çocukları!
En sevdiğim çocukluk kitabım “Pal Sokağı Çocukları” idi. Oyun emlakını korumak için Varlıklı çocuklarına karşı örgütlü çabaya girişen Nemeçek, Boka ve arkadaşları, çocukken en yakın dostlarımdı. Büyüdüğümde içine düşeceğim dünyanın minyatürünü çizerek haksızlığa karşı adaleti, korkaklığa karşı gözü pekliği, ihanete karşı sadakati, düşmanlığa karşı dostluğu anlatan bu şahane romanın yanına bir de bizden bir seri daha koymak istiyorum: Muzaffer İzgü’nün “Ökkeş” serisi. Bir köy çocuğu olan Ökkeş’in serüvenleri, çocukluğuma gerçek bir arkadaş üzere refakat etmiştir.
Nazlı Eray: Çocukluğumdan gelen ilhamla…
Alexandre Dumas’nın “Monte Kristo Kontu” beni Fazla etkilemişti. O kitabı bana babam almıştı. çok Ufak yaştaydım ve Aka bir hayranlıkla okumuştum. Ve yıllar sonra yazmış olduğum pek Fazla dünya lisanına çevrilen “Monte Kristo” öyküm de oradan mülhemdir. Monte Kristo Kontu şatosunda duvarı kazarak kurtulmayı başarır. Benim Monte Kristo’mda da mesken bayanı Nebile, yaşadığı monoton hayattan kurtulmak için meskeninin duvarını kazarak yandaki adamın odasına geçiyor.
Ahmet Ümit: Endişenin lezzeti; “Frankenstein”
Ben küçükken diğer çocuklardan daha Çok kitap okurdum. Gaziantep’te 1968-70 yıllarından bahsediyorum. Tahminen garip istikbal ancak beni en Fazla etkileyen roman, Mary Shelley’nin “Frankenstein”ıdır. O Vakit onu bir dehşet romanı üzere okumuştum. Hem korkmuştum, o kaygının lezzetini almıştım hem de Fazla Aka keyif duymuştum. tabip Frankenstein‘ın bir insan yaratması ve sonra ondan korkması, tiksinmesi… O yarattığı insanın Üzücü bir imajı vardı fakat ruhunun da giderek canavara dönüşmesinin nedeni ise sevgisizlikti.
Buket Uzuner: Erkek kahramanları okudum, bayan kahramanları yazdım
Çocukken en sevdiğim kitaplar, Jules Verne’in iki kitabı: “Denizler Altında 20 Bin Fersah” ile “Aya Yolculuk”, Ömer Seyfettin’in “Kaşağı” ve çizgi romanlardı. “Tenten”, “Heidi”, “Teksas Tommiks” okumayı Fazla severdim. “Heidi” dışında bunların hepsi erkek kahramanlardı ve ben buna Ufak bir kız olarak üzülürdüm. Zira sanat ve edebiyatta bayanların temsiliyetini, kendime rol modeli maceracı bir bayan kahraman bulamazdım. Artık iki bayan karakterin kahraman olduğu “Defne Kaman ve Umay Nine’nin Maceraları”nı yazmamın bir nedeni de budur.
İnci Aral: “Arı Maya” ve “Bambi”nin gücü
“Bambi’yi Fazla severdim bir de “Arı Maya”yı. Arı Maya Fazla yalnızdı, annesini kaybetmişti ve kendi başına Mevcut olmaya çalışırdı. Bambi ise hem korkaktı hem de Fazla mertti. Birçok şeyden korkardı fakat hayatın üstüne üstüne gitme hamaseti vardı onda. Bu yüzden ikisi benim çocukluğumda etkilendiğim kitaplardı.
Mario Levi: Tuğcu ve Hugo… Yalnız bir çocuğun arayışları…
Bizim neslin çocukları Kemalettin Tuğcu’nun romanlarıyla da büyüdü. Yaşananların hisli taraflarını hayatım mühletince bu yüzden mi sevdim? Birinci okuduğum Fransızca romansa Victor Hugo’nun “Sefiller”idir. O da galiba birebir duygusal coğrafyaya çıkıyordu. Yalnız bir çocuğun arayışları. Yazarlığa yavaş yavaş hazırlandığımı nereden bilebilirdim?
Aslı Tohumcu: “Karpatlar Şatosu” müellif olmayı isteme Sebep oldu
Çocukken, tam olarak 13-15 yaşlarım ortasında, en sevdiğim kitap Jules Verne’in “Karpatlar Şatosu” isimli kısa romanıydı. Romandaki o tekinsizlik, o garip karanlık sanırım, beni kitabı tekrar tekrar okumaya itmişti. Bilim, gizem, aşk, cinayet, intikam, dram… Ne ararsanız vardı “Karpatlar Şatosu”nda. Hatta müellif olmayı istememe Sebep de bu kısa romanıdır Verne’in. O kadar Fazla etkilenmiştim ki anlattığı öyküden, birinci okuduğum günün akşamı anneme koşup “Anne ben de muharrir olmak, Jules Verne üzere heyecanlı kıssalar anlatmak istiyorum” demiştim.
Yorum Yok